Ruch osób modlących się za kapłanów „Le Mouvement des Marguerites” został założony w Kanadzie w 1981 roku przez panią profesor Louise Ward, przy aprobacie miejscowego biskupa. Tam też powstały pierwsze Margaretki. Zatem źródłem ogólnych zasad są kanadyjskie wytyczne.

Cele Apostolatu:

• modlitwa za wybranego kapłana
• troska o jedność kapłanów ze swoim biskupem i między sobą
• współpraca między kapłanami i świeckimi
• wspieranie powołań do kapłaństwa i życia zakonnego

Logo Apostolatu

Jako logo ruchu wybrano margaretkę czyli polny kwiat. Ilustruje on zaangażowanie w modlitwę. Roślina jest zakorzeniona w glebie Kościoła i odżywiona życiem Ducha Świętego. Siedem płatków kwiatu reprezentuje siedem osób, które zobowiązały się do modlitwy za konkretnego kapłana. W centrum kwiatu wpisuje się imię kapłana, natomiast na płatkach imiona siedmiu osób, które składają Bogu przyrzeczenie modlitwy – każda w jednym, wybranym przez siebie dniu tygodnia.

Modlitwa

W Apostolacie Margaretka istnieje duża dowolność w wyborze modlitw. Louise Ward stwierdziła: „Każdy ‘płatek’ może modlić się w sposób, który najlepiej mu odpowiada, każdy na swój sposób. Ruch nie oferuje specjalnej formuły”. I podobnie: „Każdy człowiek jest niepowtarzalny. Każdy liść z drzewa jest wyjątkowy;  każdy płatek śniegu, kropla wody, ziarnko piasku są wyjątkowe. Więc każdy znajdzie unikalny sposób. Bóg nie tworzy kopii. Różnorodność jest chwałą Ojca”. Zatem istnieje dowolność w przyjmowaniu modlitw przez różne Margaretki. Szanując wytworzoną przez lata praktykę, proponujemy modlitwę „O Jezu Boski Pasterzu…” oraz (według ustalenia przez grupę): dziesiątek Różańca lub Koronkę Pokoju lub Koronkę do Miłosierdzia Bożego lub inną modlitwę.

Zadania osoby tworzącej Margaretkę:

• Znalezienie 7 osób chętnych do utworzenia Margaretki
• Skontaktowanie się z wybranym księdzem
• Wysłanie zgłoszenia Margaretki na adres: opiekun[MAŁPA]apostolatmargaretka.pl
• Podtrzymywanie jedności między grupą modlących się osób
• Pamięć o składaniu życzeń kapłanowi (z okazji imienin, święceń itp.)

Wręczenie Margaretki kapłanowi

Grupa 7 osób tworząca Margaretkę winna skontaktować się z kapłanem i wspólnie ustalić formę jej wręczenia. Można uczynić to w formie uroczystej lub zwyczajnie rozpocząć modlitwę ofiarowując kapłanowi wypełniony blankiet. Przyjęciu Margaretki warto nadać uroczystą formę, ponieważ wydarzenie to integruje i mobilizuje grupę do gorliwej modlitwy, jest też świadectwem dla wielu osób. Ponadto jest wyrazem wdzięczności ze strony kapłana wobec modlących się za niego osób.

Każdy dzień jest dobry, aby złożyć przyrzeczenie (jubileusz, imieniny, pielgrzymka, odpust). Jeśli to możliwe, grupa siedmiu osób uczestniczy we Mszy świętej i po kazaniu lub Komunii św., w wolności serca i w stanie łaski uświęcającej, składa przyrzeczenie (na głos lub cicho w sercu, razem lub osobno). Optymalną sytuacją jest, gdy kapłan sprawuje w intencji nowopowstałej Margaretki Mszę św., podczas której przyjmuje przyrzeczenie modlitwy. Można posłużyć się formą:

Jako członek Apostolatu Margaretka, przed Jezusem w Najświętszym Sakramencie, uroczyście przyrzekam modlić się w intencji ks. (imię), w wybranym dniu tygodnia do końca jego życia. Tak mi dopomóż Boże w Trójcy Jedyny, Maryjo Matko Kościoła i wszyscy święci. Amen.

Uwagi szczegółowe:

• Ta sama osoba może należeć do kilku Margaretek, np. siedmiu kapłanów – każdy na jeden dzień tygodnia.
• Wraz ze śmiercią księdza rozpada się Margaretka. Według Louise Ward jest podobnie jak w przyrodzie, gdy znika serce kwiatu, płatki spadają na ziemię i nie ma już Margaretki. . Jeśli ktoś pragnie dalej się modlić, to bardzo dobrze, jednak czyni to nie na zasadzie obowiązku, lecz dobrowolności.
• Jeżeli ktoś umiera wcześniej niż dany kapłan, to nie ma obowiązku zastępowania go inną osobą, wierzymy przecież w tajemnicę świętych obcowania, jednakże można to uczynić.